اگر مواد آلی و نیتروژن عامل محدود کننده معدنی شدن باشد، اضافه کردن کمپوست ممکن است باعث تشدید فعالیت میکروبی و به دنبال آن تسریع تجزیه آفت کش ها شود. این موضوع را در مورد تجزیه آترازین درخاک تیمار شده با کود دامی، کاه و کود نیتروژن دار گزارش کرده اند (هانس،[5] 1973). علاوه بر آن، اضافه کردن مواد آلی از جمله کمپوست به خاک ممکن است نخست با پایدار شد ن بیشتر و کاهش معدنی شدن آفت کش ها همراه باشد که دلیل آن جذب سطحی آفت کش ها توسط مواد آلی است (باریو سو و همکاران،[6] 1997). تاثیر کاربرد مواد آلی به سبب جذب سطحی آفت کش ها توسط مواد آلی است که از شستشو و ورد آنها به منابع آب جلوگیری می کند (بلین و همکاران،[7] 1990).
برخی از مواد بهسازی آلی هنگام تجزیه، ترکیبات شیمیایی محلولی را تولید می کنند که واجذبی آفت کش های تثبیت شده و حلالیت آنها درخاک افزایش می دهند (باریو سو و همکاران، 1999). جذب آفت کش ها، از تجزیه میکروبی آنها جلوگیری می کند به خصوص اگر سرعت واجذبی آنها کم باشد. بنویت و باریو سو[8] (1995) از کاه گندم و کمپوست آن برای مدل سازی نحوه هوموسی شدن مواد آلی تازه استفاده کردند و مشاهده نمودند که معدنی شدن کلروفنل ها هنگامی که کاه یا کمپوست کاه به خاک اضافه می شود، کاهش می یابد و در مدت زمان خواباندن، در این تیمارها شکل های پیوند یافته و تبادل ناپذیر کلروفنل ها افزایش یافته است. بنویت و همکاران (1999) گزارش کردند که ممانعت از تجزیه مواد شیمیایی توسط ریز جانداران در خاک همیشه وجود ندارد ظوری که جذب مواد شیمیایی توسط کمپوست کاه قبل از اضافه کردن به خاک، حتی معدنی شدن این مواد شیمیایی را تسریع می کند.
اضافه کردن لجن فاضلاب تازه یا کمپوست شده به خاک معمولاً محتوی کربن خاک را افزایش می دهد و به دلیل افزایش جذب سطحی، میزان نگهداری آترازین نیز افزایش می یابد. (سلیس و همکاران،[9] 1998). نتایج مشاهده شده بسته به میزان اضافه شدن لجن فاضلاب و خصوصیات ان متفاوت است. برای مثال لجن فاضلاب با آهک اگر به مقدار کمی به خاک اضافه شود، میزان جذب و نگهداری آترازین درمقایسه با تیمار شاهد را کاهش می دهد ولی در صورتی که مقدار زیادی لجن به خاک اضافه شود، خاصیت جذب سطحی لجن غالب شده و میزان نگهداری آترازین در خاک افزایش می یابد و تاثیر مواد آلی محلول که از لجن فاضلاب آراد می شوند، نیز متفاوت است. در لجن خام، مواد آلی محلول جذب آترازین را کاهش و قابلیت سودمندی زیستی آن را افزایش می دهد در حالی که اضافه کردن لجن کمپوست شده به خاک جذب و نگهداری آترازین را افزایش می دهد. اضافه نمودن لجن فاضلاب به خاک، تجزیه علف کش هایی مانند 2-4-D و 2-4-5-T را افزون می کند (اوکانر و همکاران،[10] 1981). میزان تجزیه علف کش ها به نوع خاک و میزان پایداری لجن فاضلاب اضافه شده بستگی دارد. لجن خام و نارس در صورتی که به خاک اضافه شود، تاثیر کمی بر جذب سطحی علف کش ها دارد حال آن که کمپوست پایدار لجن باعث افزایش جذب سطحی علف کش ها می شود.
کنته و همکاران[11] (2001) نگهداری (قابلیت بازیافت[12] و عدم تجزیه) انواع سموم PAH را درخاک مطالعه نمودند و تاثیر اسیدهای هیومیک استخراج شده از کمپوست و خاک را بر بازیافت این ترکیبات در خاک بررسی کردند نگهداری ترکیبات PAH به خصوصیات شیمیایی هر کدام از انها مربوط بود و با اضافه کردن اسیدهای هیومیک به خاک افزایش می یافت. میزان نگهداری ترکیبات PAH در خاک هایی که حاوی مواد آلی طبیعی بودند، بیشتر از خاک هایی بود که مواد آلی طبیعی آنها توسط پراکسید هیدروژن از بین رفته بود. علت این پدیده احتمالاً مربوط به تفاوت جمعیت میکروبی در خاک های اکسید و اکسید نشده و همچنین تاثیر مواد آلی بومی خاک در نگهداری ترکیبات PAH بود. بنابراین، پویایی ترکیبات PAH را می توان با اضافه نمودن مواد بهساز حاوی ترکیبات هوموسی مهار گردد.
